KRONİK VİRAL HEPATİTLERİN LABORATUVAR TANISI

Selim Badur

Tam
Son yıllarda moleküler biyoloji konusundaki gelişmelere paralel olarak viral hepatite yol açan etkenlerin listesine yeni ilaveler olmakta; tanı ve tedavi olanaklarının geliştirilmesi sonucu, bu hastalığın önemi ve yaygınlığı daha iyi anlaşılmaktadır. Çeşitli mikroorganizmaların viral hepatite yol açtığı bilinmektedir. Ancak 2000’li yıllara gelindiğinde, başlıca hedeşeri karaciğer olan ve hepatotrop virüsler olarak tanımlanan bir grup etkenin, gerçek viral hepatit virüsleri olarak ayrıca ele alınmaları uygun olacaktır. Alfabenin harşeri ile isimlerindirilen bu virüsler, sırasıyla: hepatit A virüsü (HAV), hepatit B virüsü (HBV), hepatit C virüsü (HCV), hepatit D virüsü (HDV), hepatit E virüsü (HEV), hepatit G virüsü (HGV), transfusion transmitted virus (TTV) ve nihayet kısaca SEN (SEN-V) olarak gösterilen etkenlerdir. Her ne kadar, karaciğeri ana hedef organ olarak seçmeleri ortak özellikleri ise de; bu virüslerin bulaş yolları, oluşturdukları hastalıkların inkübasyon süreleri, replikasyon şemaları ya da vücutta kalış süreleri gibi bir dizi özellikleri açısından birbirlerinden farklılıklar gösterdikleri bilinmektedir. Bazıları ülkemizde de yaygın olarak bulunan bu etkenleri şu şekilde gruplandırmak olasıdır:

• HAV ve HEV:Özellikle oral fekal yoldan bulaşan ve kronikleşmeye yol açmayan etkenler,

• HBV, HCV ve HDV: Başlıca parenteral yoldan bulaşan ve kronik hepatite neden olan etkenler,

• HGV, TTV ve SENV: Özellikle parenteral yoldan bulaştıkları saptanmış olan, ancak tek başlarına viral hepatite yol açtıkları kesinlik kazanmamış olan etkenler.

Bu yazıda, kronik hepatite yol açtıkları kesin olarak bilinen HBV, HCV ve HDV infeksiyonlarının laboratuvar tanısı ele alınacaktır.

Comments: (0)